اثرات آفتکش ها روی دشمنان طبیعی

   محیط اطراف ما در معرض انواع مختلفی از آلاینده­ها و سموم کشاورزی قرارگرفته وآلودگی­های زیست محیطی روزبه­روز درحال افزایش است و اثرات مداوم باقیمانده­ی حشره­کش­های رایج (فسفره، کارباماتی و کلره) موجب بروزمشکلات متعددی برای موجودات غیرهدف به خصوص پارازیتوئیدها شده است . بنابراین حشره‌کش‌های با ویژگی انتخابی بودن فیزیولوژیکی از قبیل گروه­های مختلف تنظیم‌کننده­های رشد حشرات، حشره­کش­های با منشا زیستی و حشره­کش­های بیولوژیکی می­تواند جایگزین مناسبی برای حشره­کش­های فسفره وکارباماتی باشد. پارازیتوئیدها و شکارگرها اغلب حساسیت بیشتری نسبت به میزبانشان برای آفت‌کش‌ها دارند. محققین معتقدند که اثرات آفت­کش­های شیمیایی روی دشمنان طبیعی از سه طریق انجام می­گیرد:

1- اثر مستقیم یعنی سمیت مستقیم آفت­کش برای پارازیتوئید و شکارگرها که به مرگ آنها منجر می­شود.

2- سمیت دز زیرکشندگی و با خاصیت دور کنندگی آفت­کش که باعث دور شدن پارازیتوئیدها و شکارگرها از محل زندگی آفات می­شود.

3- کاهش جمعیت دشمنان طبیعی از طریق از بین رفتن میزبان، یعنی منابع غذایی آنها که توسط آفت­کش­ها صورت می­گیرد.

   کنترل شیمیایی یکی از استراتژی­های مهم در مدیریت تلفیقی آفات می­باشد زیرا مزیت­هایی همچون کاربرد آسان، قابل دسترس بودن و کنترل قاطع و موثری برای حشرات دارد. از بین رفتن انتخابی پارازیتوئیدها و شکارگرها در اثر دز کشنده حشره­کش­ها باعث رها شدن آفت درجه­ی اول از کنترل طبیعی (طغیان) و نیز ظهور آفت درجه­ی دوم می­شود.

    در اغلب مواردکنترل بیولوژیک به تنهایی به حد کافی موثر نیست و آفت‌کش­ها هنوز مخل گونه­های غیرهدف می­باشند. از ابتدا تاکید اولیه IPM به تلفیق روش­های کنترل آفات بود. کنترل شیمیایی وکنترل بیولوژیک دو استراتژی مهمی می­باشد و مدیریت آفات تعامل بین این دو را برای موفقیت در برنامه­های IPM ضروری و لازم می­نماید.