قارچ های بیمارگر حشرات
قارچ های آلوده کننده ی حشرات به دلیل پتانسیل بالایی که دارند در زمینه ی کنترل بیولوژیکی آفات همواره توجه دانشمندان را به خود جلب کرده اند و پروژه های تحقیقاتی زیادی بر روی انتخاب نژادهای عوامل بیماریزا برای آفات هدف و نشو و نمای آنها به عنوان عوامل کنترل بیولوژیک متمرکز شده اند. بیش از 700 گونه قارچ بیمارگر حشرات تا کنون گزارش شده است ولی تنها 10 گونه از آنها برای کنترل حشرات مورد استفاده قرار می گیرد. در بسیاری از گونه های قارچ، دستیابی به میزبان از طریق کوتیکول بوده و ممکن است واکنش های بیوشیمیایی پیچیده ای بین میزبان و قارچ، قبل از جوانه زنی کنیدی، نفوذ و رشد و تولید مثل قارچ صورت بگیرد. قارچ های بیمارگر حشرات نسبت به سایر میکروارگانیسم ها می توانند طیف وسیعی از حشرات را آلوده کنند و آلودگی حشراتی نظیر سوسری ها، پروانه ها، شته ها، شپشک ها و غیره یک امر طبیعی تلقی می شود.
قارچ های ناقص(Deuteromycotina: Hyphomycetes) چرخه ی زندگی ساده ای دارند به طوری که تولید مثل جنسی نداشته و طیف میزبانی گسترده ای دارند. قارچ های بیمارگر حشرات در اکوسیستم گسترش وسیعی دارند در این راستا گونه های راسته ی Entomophthorales به طور معمول، برای آلوده سازی میزبان های بندپا، استفاده شده اند ولی تولید آنها بسیار دشوار بوده و کنیدی آنها دوره ی زندگی کوتاهی دارد که کاربرد آنها را مشکل می سازد. گونه های راسته هیفومیست بر روی طیف گسترده ای از حشرات آفت، فعالیت میکنند و برای استفاده علیه آفات زیادی از قبیل سفید بالک ها، شته ها، تریپس ها، موریانه ها، ملخ ها، سخت بالپوشان و دیگرحشرات به کار برده شده اند. مجموعه ی پیچیده ای از فرآیندهای متقابل، شامل عوامل محیطی و عوامل زنده وجود دارد که یا برای توسعه ی همه گیری قارچ های بیمارگر حشرات ضروری ست و یا از ایجاد همه گیری جلوگیری می کنند که شامل حساسیت به اشعه ی نور خورشید، عوامل میکروبی آنتاگونیست، رفتار میزبان، وضعیت فیزیولوژیکی و سن میزبان، قدرت بیمارگر، وجود آفتکش های شیمیایی، دما و رطوبت و آستانه ی مایه ی تلقیح مورد نیاز برای رهاسازی می باشد.
استفاده ی موفقیت آمیز از قارچ های بیمارگر به عنوان عوامل کنترل میکروبی در نهایت بستگی به استعمال آنها در یک دز و زمان مناسب دارد. زمان مناسب و صحیح استعمال نیز به وجود مراحل حساس میزبان، شرایط محیطی مناسب و زمان بندی سازگار با دیگر عملیات کشت و کار یا کنترلی نظیر آبیاری، اجتناب از استعمال قارچکش ها و غیره وابسته است. بهینه سازی بیشتر در فعالیت کنترل میکروبی توسط قارچ های بیمارگر را می توان به واسطه ی ترکیب آنها با دیگر تکنولوژی ها، استفاده ی توأم با دیگر عوامل کنترل بیولوژیکی مدیریت محیط برای بهبود فرآیند آلودگی و همچنین استفاده از آفات هدف برای انتشار قارچ ها، ارتقاء داد.
