مکانیسم عمل قارچ های بیمارگر در حشرات

اندام های آلوده کننده در قارچ ها عبارتند از: کنیدی، زئوسپور، آسکوسپور. این اندام ها از نظر آسیب شناسی با هم متفاوت می باشند ولی در همه ی آنها به غیر از زئوسپور قارچ های آبزی نحوه ی تماس و نفوذ به بدن میزبان یکسان می باشد.

 آلودگی قارچی در نتیجه ی تماس بین میزبان واجزای آلوده کننده مثل کنیدی آغاز می شود. کنیدی بیشتر قارچ های خشکی زی غیر متحرک بوده و به صورت تصادفی و به کمک عواملی مانند باد یا سایر نیروها با میزبان تماس حاصل کرده و پس از آن اولین قدم برای ایجاد آلودگی چسبیدن­کنیدی به ­کوتیکول میزبان و تندش­کنیدی است. اپیکوتیکول جلد بدن حشره اولین ناحیه ی تماس بدن میزبان و کنیدی ها می باشد. ترکیب شیمیایی این لایه پیچیده بوده ولی در این ترکیب هیدروکربن ها غالب هستند. بعضی از هیدروکربن ها از تندش کنیدی جلوگیری می کنند در حالی که برخی دیگر آن را تحریک می نمایند. زمانی که اسپور یک قارچ در روی کوتیکول بدن حشره ای قرار می­گیرد در شرایط رطوبی مناسب رشد یافته هیف جوانی به نام لوله  رویشی تولید می کند. گاهی نوک  لوله ی رویشی متورم شده و یک اندام مکنده ی ویژه ای موسوم به اپرسوریوم از آن به وجود می آید. یک هیف نفودی نازک در قسمت زیرین این اندام تشکیل شده و به اپیکوتیکول نفوذ می کند. رطوبت زیاد فقط برای مراحل اولیه ی آلودگی مورد نیاز است. اگر قارچ به سیستم های دفاعی بدن غالب آید در اکثر موارد منجر به تولید بلاستوسپور یا قطعات هیفی می گردد که در داخل خون حشره گردش نموده و تکثیر می یابند. حشره بعد از این مرحله به سرعت می میرد. طبق بررسی های گتل و همکاران (1989) و یافته های ست لگر و چارنلی (1991)، آنزیم اندوپروتئاز PR1، که توسط بسیاری از قارچ های ناقص تولید می شود، در ترکیب با سایر آنزیم ها یک نقش کلیدی در فرآیند نفوذ ایفا می کند. هر چند که نقش دقیق آنزیم ها و حضور مداوم آنها در طول فرآیند به خوبی شناخته نشده است.

به دنبال مرگ میزبان و در ادامه ی رشد قارچ، هیف های درون بدن، میسلیوم هایی تولید می کنند که برای گسترش به تمام بافت های میزبان منشعب می شوند و باعث ایجاد یک لاشه ی مومیایی می گردند که از  ویژگی های بیماری موسکاردین سفید یا سبز می باشد. در بسیاری از قارچ ها هیف های غیر جنسی از لاشه ی میزبان خارج شده و اگر شرایط مساعد باشد کنیدی های غیر جنسی به وجود می آورند. در این مرحله از آلودگی، لاشه ها ممکن است توسط توده ی میسلیومی سفید یا سبز پوشیده شوند. این مرحله که پس از مرگ حشره اتفاق می افتد مرحله ی ساپروفیتی پیشرفت بیماری نامیده می شود. در مراحل اولیه ی آلودگی توسط قارچ های بیمارگر حشرات، علایم خیلی کم یا هیچ علایمی به جزء چند لکه ی نکروزه که ممکن است در مکان تهاجم توسعه یابد دیده نمی شود. ولی پس از پیشرفت آلودگی، در حشرات به طور معمول بی قراری، عدم هماهنگی و کم اشتهایی مشاهده می شود. حشرات آلوده اغلب به مکان های بلند حرکت می کنند یا اگر خاکزی باشند به سطح خاک می آیند. در صورتی که شرایط مناسب برای همه گیری قارچ وجود نداشته باشد قارچ عامل بیماری در بدن میزبان مرده به مرحله استراحت تبدیل می شود و احتمالاً در این مرحله می تواند به زمستان گذرانی عامل بیمارگر کمک کند. کنیدی های مقاوم در بهار جوانه زده و چرخه ی زندگی قارچ ادامه می یابد.